kanatları parça parça bu ağustos geceleri
şangur şungur ayaklarımın dibine dökülen
sen eğer yine İstanbulsan
yine kan köpüklü cehennem sarmaşıkları büyüteceğim
pançak pançak şiirler tüküreceğim
limandaki direkler ormanında bütün bandıralar ayaklanıyor
kapı önlerinde boyunlarını bükmüş tek tek kafiyeler
Yahudi sokaklarını aydınlatan Telaviv şarkıları
eğer sen yine İstanbulsan
kirli dudaklarını bulut bulut dudaklarıma uzatan
Sirkeci Garında tren çığlıklarıyla bıçaklanıp
intihar dumanları içindeki Haydarpaşadan
Anadolu üstlerine bakıp bakıp
sen eğer yine İstanbulsan
yakaları karanfilli ibneler eğer beni aldatmıyorsa
kulaklarımdan kan fışkırıncaya kadar
gözlerimi damla damla kadehime damlatarak
kendimi yani şu bildiğin Attila İlhanı
sonbahar karanlıkları tuttu tutacak
Tarlabaşı pansiyonlarında bekarlar buğulanıyor
imtihan çığlıkları yükseliyor üniversiteden
Tophane İskelesinde diesel kamyonları sarhoş
direksiyonlarının koynuna girmiş bıçkın şoförler
senin ellerin mi bu eller
ulan bu gemiler senin gemilerin mi
minarelerini kürdan gibi dişlerinin arasında
ulan bu mazut tüküren bu dövmeli gemiler senin mi
akşamlar yassıldıkça neden böyle devleşiyorlar
neden durmaksızın imdat kıvılcımları fışkırıyor
ya mısralarını dört renkli duvar afişleri gibi boy boy
gümrük duvarlarına yapıştıran yolcu Abbas
ağır kabaranlarınla uykularımı ezerek deliksiz yaşattığın çaresiz zehirler kusan çılgın bir yılan gibi
burgu burgu içime boşalttığın
eğer sen yine İstanbulsan
koltuğumun altında eski bir kitap diye götürmek istediğim
Sicilyalı balıkçılara Marsilyalı dok işçilerine
satır satır okumak istediğim
eğer senin ağrınsa iğneli beşik gibi her tarafımda hissettiğim
ulan yine sen kazandın İstanbul
sen kazandın ben yenildim
kulaklarımdan kan fışkırıncaya kadar
ölsem yalnız kalsam cüzdanım kaybolsa
parasız kalsam tenhalarda kalsam çarpılsam
hiçbir gün hiçbir postacı kapımı çalmasa
sen eğer yine İstanbulsan
senin ıslıklarınsa kulaklarıma saplanan bu ıslıklar
gözbebeklerimde gezegenler gibi dönen yalnızlığımdan
bir tekmede kapılarını kırıp çıktım demektir
ulan bunu sen de bilirsin İstanbul
kaç kere kirpiklerimiz kasaturalara dönmüş diken diken
1949 eylülünde birader mırç ve ben
sokaklarında mohikanlar gibi ateşler yaktık
ces nuits d'août aux ailes déchiquetées
quand bouillent les étoiles
toi qui te déverses avec fracas à mes pieds
si tu es toujours istanbul
je vais à nouveau déployer des lianes aux mousses sanglantes d'enfer
je vais cracher des lambeaux de poèmes
sur le port tous les drapeaux se soulèvent dans la forêt des mâts
les rimes qui fléchissent une à une devant les portes
les rengaines de tel-aviv dont s'illuminent les rues juives
plient le genou sur le bitume bleu
toi si tu es toujours istanbul
qui approches de mes lèvres tes lèvres sales effilochées en nuages
que poignardent les cris des trains à la gare de sirkeci pleurant
en ne cessant de regarder les hauteurs d'anatolie
au travers des fumées suicidaires de haydarpasa
toi si tu es toujours istanbul
si les tapettes l'œillet à la boutonnière ne me trompent
jusqu’a ce que le sang jaillisse de mes oreilles
je suis toujours à tes ordres
en versant mes yeux goutte â goutte dans mon verre
je pourrais m’empoisonner
moi cet attila ilhan que tu connais
s’approchent les ténèbres d'automne _
les célibataires s'embrument dans les pensions de tarlabası
de l’université s'élèvent des cris d'examens
les camions diesel sont ivres sur l'embarcadère de tophane
les chauffeurs canailles s'accolent à leur volant
est-ce toi sacré istanbul
ces mains sont-elles les tiennes
ces bateaux sont-ils à toi
qui emportent de port en port tes minarets comme des cure-dents
sont-ils à toi ces bateaux tatoués qui crachent le mazout
pourquoi deviennent-ils si gigantesques quand les soirées s'étirent
pourquoi des feux d'alarme jaillissent-ils sans cesse de leurs antennes
l'errant qui colle ses vers aux murs des douanes
comme des affiches en quatre couleurs
écrasant de tes lentes érections mes sommeils que tu as rendus pesants
comme un serpent fou qui vomit des venins incurables
tu as instillé moi par secousses
si tu es toujours istanbul
je voudrais t’apporter comme un vieux livre sous mon bras
aux pêcheurs de sicile aux ouvriers des docks de marseille
toi que je voudrais leur lire ligne à ligne
si tu es toujours istanbul
si c’est ton mal que je ressens sur tout le corps comme un berceau hérissé d'aiguilles
tu as encore gagné sacré istanbul
tu as gagné je suis battu
jusqu'à ce que le sang jaillisse de mes oreilles
je peux mourir rester seul perdre mon portefeuille
je peux rester sans le sou vivre dans un désert
le facteur peut ne jamais sonner à ma porte
si tu es toujours istanbul
si ce sont tes sifflets ces sifflets qui se cognent à mes oreilles
cela veut dire que je sors en fracassant tes portes d'un coup de pied
de ma solitude qui tournoie comme des astres dans mes pupilles
tu le sais très bien sacré istanbul
dieu sait combien de fois nos cils hirsutes sont devenus surins
en septembre 1949 le frère, mirç et moi
comme des mohicans nous avons allumé des feux dans tes rues
fichu istanbul nous t'avons adoré
wings broken to pieces these august nights
while the stars are boiling
pouring down my feet with a crash
if you are istanbul again
i'm gonna grow hell vines with blood severity again
i will spit poems by handfulls
all flags are rising in the forest of poles in the harbor
individual rhymes twisted in front of the doors
telaviv songs illuminating the jewish streets
descend upon the blue asphalts
if you are istanbul again
extending its dirty lips to my cloudy lips
stabbed by train screams at sirkeci station
from haydarpaşa in suicide fumes
looking at the anatolian hills
if you are istanbul again
his collars are with cloves... if he doesn't cheat on me
until blood gushes from my ears
i'm at your command again
having my eyes drip into my glass
myself, atilla ilhan, that i know
autumn will hold the darkness sooner
the bachelors are steamed at tarlabaşı pensions
the cries of exams are rising from the university
diesel trucks are drunk at tophane pier
fearless drivers in love with their steering wheel
is that you, hey istanbul?
are these ships yours, buddy?
are these tattooed ships yours?
which take their minarets between their teeth like toothpicks,
from harbor to harbor, and which spit this diesel?
why do they get so big as the nights go flat?
why are the sparks of emergency gushing constantly?
well istanbul, how about me?
what about passenger abbas who sticks his lines to customs walls
like four colorful wall posters?
with your heavy hobnails you crushed my sleep wakelessly
like a crazy snake vomiting desperate poisons
if you are istanbul again
to whom i want to take in my hands as an old book
to whom i want to read to sicilian fishermen, to marseillean dock workers
if you are istanbul, again
if it is your pain that i feel like a barbed cradle all over me
you won, again, hey istanbul
till blood gushes from my ears
i'm at your command again
if i die, if i stay alone, and my wallet gets lost
if i go broke, if i stay in seclusion
if no mailman knocks on my door any time
if you are istanbul again
if they are your whistles that are stuck in my ears
from my loneliness that rotates like planets in my eyeballs
it means i got out breaking their doors with a kick
you know it too, istanbul
how many times i wrote, who knows?
how many times have our eyelashes turned into bayonets
brother mirc and me in september 1949
we lit a fire like mohicans in the streets
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder